‘कविता’ – मेरो देश

Blue and light blue gradient background. Beautiful color loop material reminiscent of the sky and sea.

(कविता) –सुरेश अर्याल
मेरो देश

जहाँ
थुम्का–थुम्कामा लालिगुराँस फुलेर
रातै हुन्छ डाँडाको शिरको सिउँदो ।
उस्सै उद्देल्लित हुन्छन् प्रेमिल जोडिहरु ।

जहाँ
हावामा बुई चढी कस्तुरीका सुगन्ध डुल्ने गर्छन्
यार्शागुम्बा, पाँचऔँले सयथरी ईलाज फुल्ने गर्छन् ।

जहाँ
सप्तरङ्गी इन्द्रेणीको भर्‍याङ चढेर
स्वर्गका इन्द्र नै झर्छन् यहि माटोमा
स्वर्गीय आनन्द प्राप्त गर्न ।

जहाँ
मकालु त काला छैनन्
झन् कञ्चनजंघा कस्ता होलान् ?

जहाँ
ऐना बनी बसेको छ फेवा,
माच्छापुच्छ्रे र तालबाराहिको दृश्य हेर्न ।

जहाँ
हात्तिका हुल–हुल लिएर
भित्री मधेश दङ्ग छ ।
डाँफे, मुनाल र मत्तमयुर काखमा लिएर
हिमालहरु मख्ख छन् ।
जहाँ
स्नान गर्न रिडि, गण्डकी र कुण्डहरु छन् ।
ध्यान गर्न खप्तडका लेक र शिबपुरी छन् ।
रसिकलाई रोदिघरहरु छन् ।
बैरागिलाई बृन्दाबनहरु छन् ।
मुक्ती चाहनेलाई मुक्ती क्षेत्र छन् ।

जहाँ
अनन्त तृष्णा मेट्ने अध्यात्मिक नाला छन् ।
कालिदासका कल्पना र देवकोटाका भावना छन् ।
बेदका प्राकृतिक पाठशाला छन् ।

जहाँ
पसिनाहरु मोति भई फल्दछन्
सपनाहरु सन्तुष्टि भई बल्दछन् ।

जहाँ
प्रत्येकसँग निर्मल पुर्जा र पासाङका पैतालाहरु छन् ।
पृथ्वीनारायण र कालु पाण्डेका उत्साह र अठोट छन् ।

जहाँ
साक्षी छ, गौरबमय ईतिहासहरु ।
राष्ट्र निर्माताका छाताका छहारी र जुत्ताका डोबहरु ।

जहाँ
मुठ्ठी भएर कसिने औँलाहरु छन् ।
चुल्ठो भएर बाटिने रौंहरु छन् ।
अनेकतामा एकता छ ।
बिषमतामा समता छ ।

म यहिँ छु
र ईन्द्रधनुषी मेरो देश छ ।